Aanwezig: 10 deelnemers ( 1 vrouw en 9 mannen).

A: heet eenieder welkom, opent de bijeenkomst en vraagt een voorstel als onderwerp voor het groepsgesprek.
B: vraagt aandacht voor de vraag: ‘hoe zit ‘t eigenlijk met je familie, als je eenmaal bent gestopt met je verslaafd gedrag? Daar liggen immers de oudste banden. Mensen die mij op korte afstand al die jaren hebben meegemaakt. En omgekeerd ik hen ook natuurlijk. Als je stopt met een verslaving, kan je voor jezelf wel zeggen dat je met een schone lei (opnieuw) begint – maar juist bij al die zo lang bestaande familiebanden ligt dat minder eenvoudig. Heb ik gemerkt. Er is veel ruis uit het verleden – niet verwerkte teleurstellingen – verwijten – wantrouwen – over en weer. Dat laat zich niet zomaar wegpoetsen of verzwijgen. Maar ook het bespreken met elkaar, dus met de betrokken familieleden, is helemaal niet vanzelfsprekend, niet simpel – als je niet oppast, zit je zo weer in allerlei stompzinnige verwijtsessie’s, ouwe koeien uit de sloot te halen – dan blijkt die pijn van vroeger helemaal niet een kleurloze herinnering: het lijken wel tijdbommen die heel gewoon kunnen ontploffen.’

Uit de positieve reacties concludeert A dat hiermee het onderwerp voor deze avond is bepaald.
Continue reading…